Cypel Błyskawicy

Thomas Moriarty

Cypel Błyskawicy to jedna wielka skalna mierzeja, która jednocześnie jest dosyć stroma. Nie jest zbyt wysoka, często wieje tutaj mocny wiatr i można pobyć w samotności. Jest to miejsce rzadko odwiedzane przez uczniów. Nie rosną tutaj żadne rośliny (nie licząc mchów), a jedyna droga aby się tutaj dostać to wąska dróżka z klifu wilka. Przydomek błyskawicy został nadany temu miejscu ze względu na kształt mierzei. Tutejszy magiczny wiatr w niewytłumaczony sposób sprawiał, że w cypel fale waliły z dwóch stron, a jednocześnie były lekko skierowane w stronę węższej części mierzei. Często przylatują tutaj mewy, a w głębokiej wodzie pływają magiczne ryby. Praktycznie nigdy nie jest tutaj cicho przez huki wiatru, a jeśli wiatr był cichy przylatywały skrzeczące ptaki.

Tabitha Bishop

Z pokoju 6.

Tabitha wciągnęła na siebie swój płaszcz i szczelnie go zapięła.
Wiał strasznie silny wiatr, który podwiewał poły jej płaszcza.
Mimo to, nie zatrzymywała się. Szła w stronę, gdzie jeszcze do tej pory nie była. Szła nad wodę.
Minąwszy klif doszła do tego miejsca.
Było puste, a na samej górze wiatr był jeszcze silniejszy.
Podeszła dosyć blisko krawędzie, by zobaczyć, co jest dalej.
Mimo panującego mroku, można było ujrzeć niekończącą się taflę wody.
Mocne fale uderzały o zbocza klifu, wiatr wiał jak oszalały.
Jednak w tym miejscu było coś magicznego.
Księżyc wydawał się być na wyciągnięcie ręki. Jego ogromna tarcza odbijała się w powierzchni wody.
Tab usiadła, bo wiatr próbował podciąć jej nogi.
Siedziała i patrzyła w dal.
Saro, szkoda, że tego nie widzisz.
Objęła swoje kolana ramionami i zaczęła nucić pod nosem jedną z ulubionych piosenek.

Nim się spostrzegła, na horyzoncie zaczęło wschodzić słońce.
Piękny widok.

Rose Willton

Z toru przeszkód.

Rose przedzierała się przez szalejący wokół żywioł. Hulający wiatr rozpanoszył się dosłownie wszędzie, zdmuchując wszystko co napotka na swej drodze.
Klif. I morze! Tego mi było trzeba. Co prawda nie trafiłam do pięlęgniarki, ale...
Nie spieszy mi się do odrażającego widoku trupa na dywanie.
Rose wzdrygnęła się mimowolnie.
Usiadła na skraju ostrych jak brzytwa skał. Dopiero po chwili zauważyła zarys drobnej postaci sziedzącej w środku demonicznego żywiołu.
-Tabithia- krzyknęła pieguska, starając się przekrzyczeć hulającą wichurę.
-Co ty tu robisz? -powiedziała już nieco spokojniej. Przysiadła się do brunetki, opatulając się jedyną ciepłą rzeczą jaką na sobie miała.
Zimno tu. Ale przyjemnie.

Tabitha Bishop

Tab nawet nie zauważyła, kiedy na cyplu pojawiła się jakaś osoba.
Dopiero, gdy ta usiadła obok niej, ze zdziwieniem stwierdziła, że nie jest sama.
- Rose? Na boga! Co TY tu robisz?
Przecież wczoraj ledwo stała na nogach. Ją chyba do końca porąbało.
Wtedy Tabitha zauważyła obandażowaną rękę dziewczyny. Na opatrunku przebijały plamki zaschniętej krwi. Pieguska wyglądała na wykończoną.
- Nie powinnaś teraz odpoczywać? A właściwie, to jak się czujesz? I co się stało? - zapytała wskazując palcem na rękę dziewczyny.
Tabi cieszyła się, że jakoś ominęła odpowiedź na zadane jej pytanie.

Rose Willton

-Chwila, chwila, chwila...
Nie tak szybko.
Rose zaśmiała się cicho, pragnąc rozluźnić napiętą atmosferę.
-Jako jedyna lubi ze mną rozmawiać. Czemu nie mogę opowiedzieć jej prawdy?
-Bo uzna, że jesteś psychiczna. Wtedy znów będziesz samotna. Sama. Jak palec.
-Co mam do stracenia?
Dziewczyna nie słuchała już jęku rozdwojonej jaźni, który złorzeczył i przeklinał.
-Zacznę od ostatniego pytania. Na to mam jeszcze siłę.
Ale proszę Cie tylko o jedno- nawet gdy będziesz myślała, że zwariowałam nie przerywaj mi, dobrze?
Pamiętasz alarm, który Abigail niedawno ogłosiła? -pieguska z kamienną miną obserwowała zaciekawioną Tabithię.
-No właśnie. Alarm dotyczył tajemnych mocy, które rozpanoszyły się po zamku. Niestety, nie mam pojęcia jak Ci to powiedzieć, ale... źródłem tej mocy jest niejaka Ayano- azjatka, którą nauczyciele znaleźli martwą. -Rose przełknęła ślinę.
-Od jakiegoś czasu czuję nie tylko ludzkie emocje, tak, jak mówiłam Ci wcześniej, ale także głosy, jęki oraz krzyki. Wczoraj, po kolejnym wybuchu udałam się do profesora Blacka- gdyby nie on, to nie wiem, czy nie doszłoby do gorszej katastrofy... -wskazała na swoją zakrwawioną rękę- to właśnie Noah opowiedział mi o swojej mocy. Niestety, nie powtórzę Ci tego tak dokładnie, ponieważ sama mam mętlik w głowie. Ale wracając do wczorajszego wydarzenia: profesor Moriarty znalazł mnie nieprzytomną w ogrodzie cmentarnym (fajnie by było gdybym wiedziała kiedy się tam znalazłam i co do cholery tam robiłam...) po czym zaniósł mnie do pielęgniarki- Luizy. Tam zauważyłam dość nietypową scenę -uśmiechnęła się gorzko- Jonathan Lawrence, Anne, Mikes i jakiś chłopak odprawiali egzorcyzmy nad martwą czerwonowłosą. Boże, jak mnie wtedy bolała głowa!
Teraz zresztą też...
Znów zemdlałam, a pan Moriarty, który przemienił się chyba w superbohatera- ewentualnie w słoneczny patrol powtórnie wyniósł mnie z gabinetu.
Rose po skończonym monologu wpatrzyła się w wielkie oczy brunetki, szukając w nich oznak jakiegokolwiek strachu.
-Możesz już uciekać. Pozwalam.

Tabitha Bishop

Dziewczyna rozpromieniła się, jednak jej uśmiech szybko zniknął z twarzy.
Tab pokiwała potakująco głową na wspomnienie o alarmie.
(...)tajemna moc panoszy się po zamku. (...) Ayano (...) znaleźli martwą. (...) profesor Black - gdyby nie on (...); (...) nieprzytomną w ogrodzie cmentarnym (...); (...) odprawili egzorcyzmy (...) - Tabitha próbowała wychwycić najważniejsze informacje.
Na jej twarzy było widać, jak stara się przeanalizować każdą sytuację, każde zdanie jakie usłyszała.
- Ale ja się nigdzie nie wybieram. - uśmiechnęła się lekko.
- Staram się po prostu jakoś to wszystko poukładać. - zmarszczyła czoło.
Szybko podniosła wzrok, wbijając go w Rose.
- A co Ty tu właściwie robisz? Mam nadzieję, że nie przywiodły cię tu żadne głosy! To trochę niebezpieczne miejscem dla osoby, która sama się okaleczyła.
Tabi przestraszyła się, że jej słowa zostaną źle odebrane. Złapała koleżankę za ramię, podnosząc ją z ziemi. Objęła ja w pasie i ruszyła w dół klifu.
- Idziemy do mnie na gorącą czekoladę. Tam będziemy mogły spokojnie porozmawiać. A... Ayano była moją współlokatorką.

Do pokoju 6.

Rose Willton

-Nie! To znaczy głosy słyszę nieustannie, ale jak na razie jest dobrze. -zreflektowała się pieguska, ruszając za Tabithią.
Chyba.
-Jest mi bardzo przykro.
Przykro! Widok młodej osoby, rówieśniczki, która bez ducha leżała na podłodze.
To było straszne. Przerażające. Okropne.
-Jest mi bardzo przykro. -powtórzyła.

Do Pokoju [6].

Lee Sun Hi

z ogrodu alchemicznego (w drodze do szkoły)
Chyba się zgubiłam. Dotknęła cały czas mokrych włosów i wsłuchała się w szum wiatru. Huki były okropnie głośne, wiatr uderzający w drobną sylwetkę okazał się zimny i nieprzyjemny. Sunny skuliła się zatykając uszy. Poderwała się po chwili i pobiegła ile sił w nogach przed siebie licząc na to, że wreszcie trafi do budynku.
do pokoju kominkowego