Polana Zwierząt

Verona Harthengoll

Ciekawa forma spędzania czasu przez te wszystkie lata...
Verona mimo wszystko cieszyła się, że oboje mogą się czymś pożalić. Chociaż kobiecie niezbyt pasował temat o dzieciach i potomkach, postanowiła go przełknąć.
Sama, jak już jakiś czas temu odkryła, że była ostatnią potomkinią rodu Harthengollów zaistniałego na ziemiach Anglii już od wielu wieków. Potomkowie jej rodu z czasem stali się tylko ludźmi i porzucili sztukę mieszania mikstur.
- Wybacz te niedyskretne pytanie, - zaczęła kobieta. - ale czy mogę poznać imię i nazwisko twojego...hm... potomka?

Jonathan Lawrence

- Wybacz te niedyskretne pytanie, ale czy mogę poznać imię i nazwisko twojego...hm... potomka?
Jonathan spojrzał na pobliskie drzewo, zwracając uwagę na korę. Teraz skierował wzrok na kamień. Trochę dziwnie się poczuł mówiąc o swoich troskach z przeszłości.
- Mam córkę - zaczął niepewnie - Nazywa się Anne Moonstar i chyba uczęszcza na twoje zajęcia.
Zaraz, już tak szybko zrobiło się ciemno...
- Nie wiem jak ty, ale ja już wracam do szkoły.
Na korytarz na parterze

Verona Harthengoll

- Och, cóż, w takim razie żegnaj! - powiedziała Verona za oddalającym się Jonathanem.
Chwilę później sama dostrzegła, że w istocie, było już dość późno. W zastanowieniu gładziła długim palcem skałę, z której wydobyła ametysty.
Anne Moonstar? Przypominam sobie tę dziewczynę... Rozmawiałam z nią. Wydawała mi się całkiem miła, zainteresowana alchemią, a przede wszystkim bardzo kulturalna i wychowana. Nie dziwię się. A jej ojcem jest Lawrence?
Kobiecie znudziło się już stanie na polanie. W zamyśleniu spoglądała i na niebo i na swoje ubrania. Owszem, głód jej doskwierał, a zmęczenie niemal próbowało dawać się we znaki, jednak alchemiczka zignorowała wszystkie ludzkie potrzeby, zdając się na swoją magię.
Chyba trzeba już się zbierać.
Verona ruszyła w drogę powrotną do swojego gabinetu.

Do gabinetu V.H.

Anne Moonstar

Z plaży bursztynowej
Przeklęła w duchu, wychodząc w zupełnie innym miejscu, niż zamierzała. Czyli nie myliła się twierdząc, że nie poznawała drogi.
- Świetnie. I co ja teraz mam niby robić?
Nikt jej jednak nie odpowiedziała, była sama. Jedynie wiatr szumiał i gwizdał gdzieś nad morzem. Czekaj, czekaj... To polana zwierząt? Może trafię... Szkoda, że nie zabrałam nikogo ze sobą... Chciała jak najszybciej wrócić do szkoły. Było jej zimno i zdecydowanie miała dosyć samotnych wypraw po mądrości życiowe. Westchnęła i kierując się intuicją, wybrała kierunek.
Na dziedziniec wody

Charlie Merridew

Ze wzgórza martwych kwiatów

Zdążę. Zdążę!
Biegiem dotarł do drzewa dusznikowego i z delikatnością odebrał mu pojedynczy kwiat.
Muszę to odnieść do pokoju.
Popędził w stronę szkoły, w myślach mając już tylko Veronę Harthengoll.

Do chłopięcych sypialni