Jadalnia

Alexander McCrass

Teraz Alex zauważył jeszcze inną dziewczynę, która była bogato ubrana jak na uczennicę Windhill. Po chwili doszła dziewczyna z ogrodu. Zaszczycił ją powitaniem jako przyjacielskie skinienie głowy. Wysłuchał dialogu dziewczyna oraz z trudem przeżył przybycie Mikey'a. Po chwili bogata, przedstawiająca się jako lady była na podłodze. Ciekawa osoba. Wszyscy zdążyli się od niej odwrócić, ale nie on - wieczny indywidualista. Podszedł do dziewczyny pomógł jej wstać, przynajmniej próbował, bo szybko wstała i wywrzeszczała słowa, których nawet nie słuchał do Tabithy. Poczuł nagłe szarpnięcie.

lady Catherine Monypenny

Lady z pewnością byłaby zaskoczona faktem, że miska pojawiła się w rękach dziewczyny tak po prostu - nie wierzyła w czary ani trochę, rozumiecie, że zjawiska nadprzyrodzone nie są czymś powszechnie spotykanym poza granicami wyspy. Zaobserwowanie czegoś takiego musiałoby wywołać szok na Catherine.
Ale większym szokiem było to, jak została potraktowana. Największym w jej dotychczasowym życiu - przebiło nawet to, że Mikołaj nie istnieje, a ich posesję odwiedzał przebrany w czerwony płaszcz aktor.
A potem podszedł tamten chłopak.
- Witaj.. madame. - pocałował ją w dłoń - Czy nic ci się nie stało?
Z wdzięcznością przyjęła pomoc.
-W porządku - wymruczała - Dziękuję. - zerknęła na odchodzącą napastniczkę.
Tab zwaliła się jak długa, pod wpływem profesjonalnego kopnięcia w splot nerwowy. Kate wstała zgrabnie. Pod wpływem adrenaliny pierwsze oszołomienie minęło jak za dotknięciem różdżki. Starła czekoladę rękawem kaszmirowego, rozpinanego sweterka, po czym zrzuciła go na przeciwniczkę.
-I kto tutaj zachowuje się w sposób niepoprawny? Nie wywyższasz się bardziej, dyktując mi zasady?
Dziewczyna próbowała wstać, ale lata nauki sztuk walki wschodnich nie poszły na marne - Catherine poruszyła ręką tak szybko, że tamta niemal nie zauważyła policzka.
-Jeszcze nie skończyłam. Nie uważam się za lepszą od ciebie, ja nią po prostu jestem. I to udowodniłam.
Uśmiechnęła się do pozostałych.
-Prawda?

Anne Moonstar

Patrzyła na całą sytuację wielkimi oczami, nie wiedzą, co ze sobą począć. Zignorowała więc zaistniałe okoliczności i wyszła za Liz, ciągnąc za sobą Mikey'a i Alexa (ta mieszanka groziła wybuchem, ale napewno mniejszym niż ten Tabithy). Jej kolega był wyraźnie zauroczony arystokratką, podał jej nawet rękę, ale gwałtowne szarpnięcie za rękaw nie dało mu wyboru. Nie patrząc na leżącą na podłodze dziewczynę, stawiała krok za krokiem. Jak te drzwi daleko. Jesze trochę... Uff... Szczęśliwa, że udało jej się uniknąć wplątania w zdarzenia, postanowiła trzymać się z daleka od kłopotów. Jeden szlaban w zupełności jej wystarczył. W ostatniej chwili Alex wyrwał się z uścisku jej ręki i bąknął coś, co mogło brzmieć jak "przpraszam".
- Świetnie - odpowiedziała wściekła, nie zaszczycając go spojrzeniem. Wolał tę dziewczynę od niej? Teraz to duma Anne została urażona.
Do sali od czarnej magii, lekcja III

Tabitha Bishop

Liz stanęła po jej stronie, po czym wyszła razem z Anne i Mikey'em. Alex został olany przez lady Catherin.
Tab poczuła soczysty policzek od swojej rywalki.
Ja się wywyższam?
- Nikt z nas nie jest lepszy od reszty! Ty uważasz nas za brudasów! Myślisz, że dzięki swojemu pochodzeniu jesteś kimś więcej niż zwykłą, zaszczutą nastolatką z kompleksami? Co tu robi "dama z dobrego domu"? Rodzice mieli cię dosyć?
Złość kipiała z Tabithy. Nie potrafiła się powstrzymać od uszczypliwych komentarzy.
- Nie jesteś bardziej wyjątkowa niż każdy z nas. W tej szkole wszyscy są równi i radzę ci to zapamiętać!
Odwróciła się od dziewczyny i wyszła z jadalni.

Do biblioteki.

Mikey Williams

Patrzył na całą sytuację wielkimi oczami. Nie zdążył w żaden sposób zareagować, a najpierw na ziemi leżała Catherine, a potem Tab.
- Jeszcze nie skończyłam. Nie uważam się za lepszą od ciebie, ja nią po prostu jestem. I to udowodniłam. Prawda?
- Wręcz przeciwnie - Mikes powiedział chłodno. Tab wyszła z sali. Mikes dogonił ją i szepnął:
- Po prostu ją ignoruj. Szkoda gardła.
Tab kiwnęła głową i odeszła. Anne pociągnęła Mikes'a i Alexa za sobą. Wyszli za Liz z jadalni. Alex wyrwał się, bąknął coś pod nosem i wrócił do sali. Mikes popatrzył na Anne, a potem objął ją ramieniem.
- Nie przejmuj się.
Czarna magia, lekcja III

Alexander McCrass

Wyrwał się spod ręki Anne mówiąc do niej cicho:
- Przepraszam...
Podszedł do lady i postanowił się przedstawić nawiązując z nią jakiś kontakt. Nieodparcie chciał to zrobić bez jakiegokolwiek powodu, wyraźnego powodu.
- Może byśmy poszli od tego.. plebsu, droga madame? - skłonił się nisko przed Catherine - Choćby do ogrodu? A jest tu takich wiele ładnych, które znam. - uśmiechnął się jakby nie był sobą - Czy podoba ci się ten dość dobry pomysł?
- Co ty gościu odwalasz? To tylko jakaś nadęta panienka.
- Ale dość ładna panienka.

lady Catherine Monypenny

Kiedy Catherine się uspokoiła i jej tętno wróciło do normy, poczuła jak opuszcza ją cała energia, a wydarzenia sprzed kilkudziesięciu sekund lawiną docierają do jej świadomości. Pozwoliła sobie złapać Alexa za rękę, bojąc się, że bez wsparcia opadnie z sił i przewróci się na podłogę. Wzięła głęboki wdech i wydech.
-Dziękuję. - uśmiechnęła się, tym razem naturalnie, co nie zdarzało się zbyt często - Z wielką chęcią z tobą pójdę, przyda mi się wycieczka po szkole, ciągle się tu gubię.
Zgniotła poniszczony sweter w kulkę i cisnęła nim do kosza, trzy metry dalej. Celny rzut.
-Cieszę się, że są jeszcze tak dobrze wychowani dżentelmeni jak ty. Alex, prawda? Może opowiesz mi o sobie coś więcej? - skierowała się ku drzwiom.

Do: gdziekolwiek skieruje ją ten pan wyżej

Alexander McCrass

Chłopak poczuł się naprawdę miło kiedy dziewczyna delikatnie złapała go za rękę. W końcu ktoś mnie tu szczerze lubi. Zrobili tak razem kilka kroków do wyjścia. Chociaż jest już zimno.
- A ja się cieszę, że są tu takie urocze damy jak ty. Nie za bardzo mam co opowiadać. Urodziłem się w Liverpoolu, a kilka lat potem wyprowadziłem się wraz z rodziną do Londynu. Rodzice odkąd pamiętam nie zwracali na mnie zbytniej uwagi, raczej woleli prace. Ale na pewno ty masz bogatszą historię. Mogłabyś ją opowiedzieć?
Alex spojrzał za okno. Już był zimno.
- Może lepiej udać się do pokoju kominkowego w taki ziąb na dworze. Nie chcemy przecież by dziedziczka szlachetnej krwi zmarzła albo ba, przeziębiła. - uśmiechnął się, może trochę sztucznie.
Do pokoju kominkowego (z lady)

Thomas Moriarty

Ponieważ Kaladria uciekła profesor zaczął konsumować posiłek bez żadnych przeszkód. To co ostatnio - omlet z grzybami.
Kocham omlety.
Po skończonym posiłku Thomas postanowił przez południe pokręcić się po jadalni i porozmawiać z uczniami.

***
I tak mija południe i ranek do teraźniejszego wieczoru, bez pisania innych postów
***

Tylko komputery i szminki im w głowach. Uch.
Profesor postanowił w końcu wydostać się z jadalni i iść dalej.
- Trzeba poszukać nauczycieli, może wiadomo coś więcej w sprawie Ayano...

Korytarz na pierwszym piętrze

Lee Sun Hi

Z treningów mocy
Przełknęła ślinę. Chcę jeść. Podbiegła do stołu i zaczęła konsumować posiłek. Pierwszy talerz. Po chwili sięgnęła po kolejny. Później w jej ustach znalazła się zawartość trzeciego. Jadła nie widząc końca i nie widząc ujścia złego samopoczucia. Przytyję. Spoliczkowała samą siebie i popędziła w stronę toalet.
do toalety damskiej

Miguel Tulcakelume

z ogrodu cmentarnego
Wbrew pozorom nie przyszedł jeść, lecz wykonać zadanie domowe. Opisywał dokładnie swoje spotkanie z pułapką. Sztuka przetrwania była bardziej wymagająca niż cokolwiek innego. Miguel zdecydowanie preferował siedzenie w bibliotece i czytanie ksiąg niż chodzenie po dworze w poszukiwaniu dziwnych istot. A mieli wszystko pozamykać... Zamyślił się chwilę i zaczął szkicować.

Minęło trochę czasu. Miguel chwycił szkicownik patrząc niezadowolonym wzrokiem na jabłko. Wyrwał kartkę i wrzucił ją do śmieci. Rzucił okiem na tarczę zegarka i poderwał się. Lekcje.
na sztukę przetrwania

Tabitha Bishop

Z gabinetu Noah.

Tabi weszła do jadalni.
Siadając przy stole zdała sobie sprawę, że nadal ma spięte włosy i czarną sukienkę.
Muszę jak najszybciej się przebrać.
Na stoliku pokazała się miseczka z sałatką z pomidorów i serka feta.
Skąd się to wzięło? - z zaskoczeniem obserwowała swoje nakrycie.
Nigdy nie jadłam nic takiego...
Mimo to wzięła kęs na próbę i chwilę później zjadła całą zawartość miseczki.
- Dobre to było.
Poklepała się po pełnym brzuchu i poszła się przebrać.

Do pokoju 6.

Paul Devoux

Z: Czytelnia czarnomagiczna.

Nabuzowany chłopak wbiegł do jadalni.
Nigdy więcej. Nigdy!
Rozzłoszczony usiadł na pierwszym, lepszym miejscu i oparł łokcie o stół.
Patrz, jak karty potrafią się odwrócić. Najpierw ty pomiatałeś innymi, teraz inni pomiatają tobą. Ona wie co robi. Nikt nie pokocha takiego tyrana, matole.
Nalał sobie do szklanki zimnej wody. Zacisnął palce na stole, hamując się od krzyku i złości. Po chwili stało się coś, czego najprawdopodobniej nie zapomni do końca życia. Woda ze szklanki zawirowała pod wpływem skupienia jego wzroku. Gdy zaciekawiony chciał dotknąć przezroczystej cieczy, ona rozlała się po stole, tworząc kałuże pod stołem. Nim się obejrzał, plamy zniknęły w okamgnieniu.
Oparł czoło o stół, mówiąc:
- Paul, jesteś kompletnym idiotą.
A nie mówiłam? Wykrzyczała triumfalnie płomiennowłosa.

Tabitha Bishop

Z pokoju 6.

Weszła do pomieszczenia, gdzie siedziała jedynie jedna osoba.
Chyba jeszcze wcześnie, skoro nikogo nie ma...
Podeszła do chłopaka. Wyglądał na zamyślonego.
- Hej Paul. Wolne? - zapytała wskazując wolne krzesło stojącego obok niego.
Posłała mu miły uśmiech.
Chyba też to wszystko przeżywasz...

Paul Devoux

-Hej Paul. Wolne?
A nie widać?
- Tak, wolne...
Rozluźnił uścisk palców na stole i spojrzał ze wściekłą miną na dziewczynę. Nie był na nią zły, lecz dalej trzymały go emocje związane z Rose. Sięgnął po zielone jabłko leżące nieopodal i wgryzł się w soczysty owoc. Po chwili zauważył, jak Tabitha mimo tego usiadła obok.
Ech... Skoro już tu siedzi, to wypadałoby zagadać.
- Co u Ciebie? Trochę lepiej się czujesz?