Jadalnia

Tate Harris

- Zaraz przyjdzie Liz, ale nie chcę, żebyś sobie poszedł. Smutno być samemu w Święta. A ja trochę napsułam krwi przyjaciołom - Pokiwał w zrozumieniu głową. Liz? To chyba siostra Mikey'a. Westchnął wbijając spojrzenie w jedną z bombek znajdujących się na najbliższej choince.
- Za świątecznie tu. - Powiedział rozbawiony odchylając się lekko na krześle. Zabrał ze stołu jedną z mandarynek podrzucając ją w dłoni. Owoc przez przypadek uderzył w dziewczynę.
- Przepraszam. - Uśmiechnął się miło, sięgając po kolejną.
- Więc umm.... Chodzisz z Mikey'em co nie? - Zaczął jakoś niezdarnie prowadzić rozmowę. - Ostatnio rzadko go widuje. I w ogóle wszystkich tak jakoś mniej.... Co u niego słychać? - Oparł się na jednej ręce słuchając odpowiedzi dziewczyny.

Anne Moonstar

Oberwała mandarynką, ale tylko się zaśmiała. Uśmiech jednak zastygł jej na twarzy po ostatnim pytaniu Tate'a. Czy dalej byli razem? Kochała go, ale co myślał o niej?
- Mieliśmy małe... Dobra. Mieliśmy krwawą jatkę u nas w pokoju. Mikes miał wstrząśnienie mózgu, jest w tej chwili u pielęgniarki, Liz do niego poszła. Ale nie wiem, co z nim. Tak jakby... Zrobiłam coś okropnego i nie wiem, czy będzie chciał mnie widzieć - powiedziała, uśmiechając się smutno. Podniosła siłą woli mandarynkę, układając ją chłopakowi na ramieniu. Nie chciała go zadręczać swoimi problemami, ale nie chciała też kłamać.
- A gdzie ty się podziewałeś? Dawno cię nie widziałam - powiedziała, posyłając mu kolejny, ciepły uśmiech. Wydawał się tak samo nieśmiały i zamknięty w sobie jak Anne, która zdążyła go już polubić.

Tate Harris

Uważnie słuchał tego co mówiła brązowowłosa. "Mieliśmy krwawą jatkę u nas w pokoju. Mikes miał wstrząśnienie mózgu." Chłopak spojrzał na nią zdezorientowany.
- Och, przepraszam. Nie wiedziałem. - Popatrzył smutnym wzrokiem na dziewczynę.
- Czyli to dlatego... umh. Mam nadzieje, że z nim wszystko dobrze. - Chłopak przygryzł dolną wargę patrząc na zasmuconą Ann. Tate, przestań mordować ludziom ducha świąt.
- Nie martw się. Mikey to dobry człowiek, wybaczy Ci. - Uśmiechnął się pokrzepiająco w jej stronę. Wziął mandarynkę i zaczął ją turlać po stole. Kiedy już mu się to znudziło złapał pomarańczową kulkę w ręce i zaczął zdejmować skórkę z owocu.
- A gdzie ty się podziewałeś? Dawno cię nie widziałam
- Och. Ja? - Rozejrzał się rozbawiony dookoła. - Byłem trochę tu, trochę tam. No, wiesz... - Wzruszył bezradnie ramionami powracając do przerwanego zajęcia. -W sumie to nie wiem. Wszystko dzieje się tak szybko. - Uśmiechnął się blado. - Za szybko. A ta szkoła jest za duża. Może dlatego nie mieliśmy okazji się spotkać wcześniej.

Anne Moonstar

- Z tym, że wszystko dzieje się za szybko się zgodzę. Dopiero co byłam w domu, a potem przeskok do świata magii. Ale nie żałuję. Myślę, że tu jest mój dom, moje miejsce. A tak w ogóle... Ty mieszkasz w 44? Dziwne, że nigdy tam nie byłam - zaśmiała się, przenosząc talerz z tortem czekoladowym w przeciwległego krańca stołu i pilnując, żeby się nie zdekoncentrować. Telekineza wychodziła jej ostatnio nadzwyczaj dobrze i Anne cieszyła się z tego w duchu. Spojrzała na Tate'a i uśmiechnęła się delikatnie. Próbował ją pocieszyć, podnieść na duchu i była mu za to naprawdę wdzięczna.
- Ciasta? - zapytała, nakładając sobie na talerz duży kawałek. Powoli zaczynała czuć się pewniej przy chłopaku. Oblizała łyżeczkę. - W życiu nie jadłam czegoś tak pysznego!

Tate Harris

- Ty mieszkasz w 44? Dziwne, że nigdy tam nie byłam. - Popatrzył rozbawiony na dziewczynę.
- Zawsze możesz przyjść, jak nie będziesz mieć nic lepszego do roboty. - Uśmiechnął się miło. Skierował swój wzrok na ciasto, które przesuwało się zygzakiem po powierzchni stołu. Prawie zapomniałem, że jest tu magia.
- Ja podziękuje. - Spojrzał na tort znudzonym wzrokiem. Jak tu przyszedłem to byłem głodny, a teraz to tak... to tak nie. Może to przez te mandarynki? Wyciągnął rękę po kolejny pomarańczowy owoc.
- Smacznego.

Anne Moonstar

- Chękuję - wymamrotała z pełnymi ustami zupełnie zapominając o etykiecie. Kiedy przełknęła wybuchnęla śmiechem, jednocześnie się czerwieniąc. - Przepraszam, matka kładła taki nacisk na dobre maniery, że mój mózg chyba automatycznie zaczyna je odrzucać.
Podniosła ciasto i posłała je na miejsce jednym mentalnym pchnięciem. Wylądowało równo na stole. Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem. Powstrzymała się od zjedzenia mamdarynki przypominając sobie, że czeka ją jeszcze kolacja. Strzepnęła okruszek z sukienki i wygodnie oparła się na krześle.
- Nie lubisz świąt - powiedziała, przejrzywiając głowę i patrząc na niego przeciągle. To nie było pytanie. - Ja też ich nienawidziłam. Przez kilka lat. Potem się przyzwyczaiłam. W zeszłym roku nawet umiałam się cieszyć, w tym prawie je przegapiłam, ale myślę, że nie jest źle, prawda?

Tate Harris

Obierał kolejna mandarynkę odsuwając od siebie pomarańczowe resztki skórki owocu na ich pokaźną stertę. Zgarnął wszystkie śmieci i podszedł do śmietnika z zamiarem ich wyrzucenia. Wrócił ponownie do stolika, z uwagą przyglądając się dziewczynie. Skierował swój wzrok na swoje dłonie, kiedy ich spojrzenia się ze sobą spotkały.
- Nie lubisz świąt. - Uśmiechnął się sarkastycznie pod nosem. Aż tak bardzo to widać?- Ja też ich nienawidziłam. Przez kilka lat. Potem się przyzwyczaiłam. W zeszłym roku nawet umiałam się cieszyć, w tym prawie je przegapiłam, ale myślę, że nie jest źle, prawda?
- No jasne, że nie jest. Jakbym tu dzisiaj nie przyszedł to za pewnie bym sobie o tych świętach przypomniał miesiąc po fakcie. - Zaśmiał się cicho wbijając spojrzenie w połyskające na kolorowo choinki. - Ale to nic. - Wzruszył ramionami, ponownie opierając się o nadgarstek.

Anne Moonstar

- Myślisz, że jeśli się kogoś kocha, to można mu wybaczyć wszystko? - zapytała poważnie, patrząc chłopakowi w oczy. Bała się wejścia Mikes'a do sali. Bała się, że ominie ją wzrokiem albo obrzuci pogardliwym spojrzeniem.
- Przepraszam, szybciej mówię niż myślę - zaśmiała się nerwowo szatynka, czerwieniąc się pod warstwą pudru. Hello darkness my old friend... I've come to talk with ypu again... The sounds of silence... - zaczęła nucić w myślach przypadkową piosenkę splatając i rozplatając palce na kolanach. Lizzie długo nie przychodziła. Czy to oznaczało, że działo się coś niedobrego? Może powinna była tam pójść i błagać go na kolanach o wybaczenie? W tej chwili, przezwyciężając własną dumę, byłaby gotowa to zrobić. Po to, by znów móc swobodnie oddychać i próbować być szczęśliwa.

Lizzie Williams

Z gabinetu pielęgniarki
Powoli szli korytarzem. Uśmiechała się jednak. Mikes przypominał sobie jakieś sytuacje, pojedyncze zdania. W Liz budziła się coraz większa nadzieja, że brat sobie ją przypomni. Śmiała się głośno z żartu okularnika, gdy wchodzili do jadalni. Wystrój sali był zachwycający. I atmosfera, rodzinna, ciepła. Atmosfera miłości. Lizzie coś zakłuło w sercu. A Frank tam leży. Sam. A ja jestem tu. Bez niego. Ale bez Franka święta to nie święta... Życzyła mu szczęścia i spełnienia marzeń. I żeby struny mu pękły podczas im wymarzonego koncertu. Ostatnie zdanie wywołało uśmiech na twarzy chłopaka - nie tylko ten zwykły, ale też uśmiech radości - przypomniał mu się kolejny szczegół. Wręczyła mu prezent - już dawno kupioną kolekcję płyt jego ukochanych zespołów. Wcześniej wsunęła list od rodziców pod wstążkę. Posłała okularnikowi uśmiech i podeszła do Anne. Podała jej paczkę związaną błękitną kokardą. W środku był album na zdjęcia. Kilka było już w środku, a pozostałe miała wypełnić Anne.
- Wesołych świąt.
Uśmiechnęła się trochę smutno. Ruszyła do wyjścia. Poradzą sobie beze mnie.
Do gabinetu pielęgniarki

Anne Moonstar

Patrzyła jak Lizzie i Mikey wchodzą do jadalni. Patrzyła jak ruda podaje jej paczkę. Dopiero chłodny dotyk prezentu na dłoniach obudził szatynkę.
- Dziękuję Lizzie - powiedziała, przytulając przyjaciółkę. Ruda wyszła po chwili, pewnie do Franka. Nie chciała, żeby była smutna, ale nie mogła jej towarzyszyć. Obie źle by się czuły. Poza tym został jeszcze jeden punkt z listy do zrealizowania. Tate nie odzywał się ani słowem. Jadalnię zaczęły wypełnieć głosy zgromadzonych. Radosny, narastający, świąteczny gwar. A może to jej wrażliwe ucho wyolbrzymiało dźwięki? Czuła szybkie bicie swojego serca w piersi i pocącące się ze zdenerwowania dłonie. Nie odważyła się odezwać słowem. Nie odważyła się spojrzeć okularnikowi w oczy. Nie odważyła się poruszyć nawet na milimetr. Skupiła się na tym, żeby w miarę równo oddychać. Masz swoją szansę, wystroiłaś się jak stróż w Boże Ciało to przynajmniej wykorzystaj okazję.

Rose Willton

Z Pokoju [78].

Pieguska na rękach niebieskookiego wyglądała co najmniej osobliwie- tym bardziej, że gdy wprost płonąca para przekroczyła próg jadalni oczy wszystkich zebranych zwróciły się ku nim.
Lekko zdenerwowana i spłoszona dziewczyna w jednej chwili pragnęła zejść z objęć Paul'a, opuścić bezpieczny azyl, jednak rozgrzane ramiona uniemożliwiły jakikolwiek ruch.
Niebieskooki wymamrotał coś w stylu: nigdzie Cię nie puszczę, a po chwili przemierzał już drogę prowadzącą do równo porozstawianych krzeseł.
Niezrażony spojrzeniami z lekkością posadził pieguskę na kolanach, mamrocząc słowa zachęty. Możliwe, że skierowane do niej. Albo i nie...
-Nie sądzisz, że powinniśmy coś zrobić? -szepnęła mu do ucha, przerywając ciszę dźwięczącą w uszach.

Tabitha Bishop

Z pokoju 6.

Tabi weszła do sali ze wzrokiem wbitym w talerze. Trzy wielkie półmiski, wypełnione maślanymi i czekoladowymi ciasteczkami w kształcie choinek, gwiazdek, czy dzwonków.
Błagam, tylko mi nie wypadnijcie, bo cała praca pójdzie na marne. Proszę... - powtarzała sobie w myślach.
I wtedy o mały włos, jej koszmar się nie ziścił, kiedy tuż za progiem zmuszona była do awaryjnego hamowania. Talerze niebezpiecznie się zachybotały, a ich zawartość niemal znalazła się na sukience dziewczyny. Kątem oka zauważyła stojącą postać, więc musiała gwałtownie się zatrzymać.
- Cholera jasna! Musisz stać w samym przejściu? Dobrze, że to kruche ciasteczka, a nie nadziewane. Inaczej miałabym to wszystko na sobie. - mówiła z irytacją w głosie.
Kiedy podniosła wzrok, zauważyła, że to nie jest jedna postać, ale dwie. Chłopak trzymał jakąś rudą dziewczynę na rękach. Odwrócili się powoli w stronę rozzłoszczonej Tabi.
- Rose? Paul? - nie mogła uwierzyć własnym oczom.

Rose Willton

Chłopak mrucząc kojące słowa skierowane do wciąż siedzącej pieguski powtórnie wziął ją w swoje objęcia.
-Tylko mnie nie upuść. -zachichotała, z całych swych sił starając się nie potłuc przed chwilą podniesionych porcelanowych filiżanek.
-Przy Tobie czuję się taka bezpieczna. Taka potrzebna. Taka... -urwała, kątem oka dostrzegając zdziwione spojrzenie Tabithii.
-O cholera.
-To znaczy się... Witaj? -jej pełen emocji, czysty głos zdradzał napięcie, wywołane niespodziewanym pojawieniem się zdezorientowanej przyjaciółki.
-Co teraz... Co teraz... Co mam zrobić?!
-Najlepiej będzie jak się nie odezwiesz.

Paul Devoux

Z: Pokój 78

Niosąc na rękach Rose kompletnie nie czuł jej ciężaru; jakby dziewczę wykonane z puchu wtulało się w jego klatkę piersiową. Cały czas rozmawiali i śmiali się; zakochani nie widzieli świata poza ramionami szatyna.
-Tylko mnie nie upuść.
- Chyba żartujesz. - chrapnął gardłowym tonem.
Po chwili poczuł stuknięcie w bok; jakieś piszczące stworzenie krzyczało na niego o zatarasowanie przejścia do jadalni.
- Cholera jasna! Musisz stać w samym przejściu? Dobrze, że to kruche ciasteczka, a nie nadziewane. Inaczej miałabym to wszystko na sobie... Paul? Rose?
- Tabi? - wydyszał zmieszanym głosem. - Nie, to znaczy wiesz. No tak, no tak, to jest tak, a może nie? Nie wiem, ale chyba tak, że nie. Nie że tak. Tak, jestem pewien. Chociaż... - tłumaczył się jak dziecko przyłapane na gorącym uczynku. Twarz zalał rumieńcem i nerwowo się zaśmiał.
Choleracholeracholera. Co by tu teraz... Wiem!
Na zaś pocałował Rose - tak jakby w ramach przeprosin za to, co zaraz nastąpi.
Najpierw delikatnie podał ciastka Willton, a po chwili niepostrzeżenie zabrał również Tabithę na ręce. Wyglądało to najmniej komicznie, gdy chłopak wchodził do jadalni, a na jednym ramieniu siedziała Rose, a na drugim Tab.
Istny ze mnie cyrkowiec...
Dziewczęta nie mogły powstrzymać fali śmiechu i radości; wszyscy, również Noah podziwiali umiejętności szatyna. W końcu Bishop wylądowała w ramionach Black'a, a Rose na ławce nieopodal. Nastolatek nie chcąc robić większego zamieszania, usiadł przy ławie i spokojnie pożerał swój ulubiony owoc.
Wszyscy się śmiali, rozmawiali i podziwiali udekorowaną salę. Paul uradowany szczęściem... dziewczyny (?), pozwolił oprzeć sobie swoją głowę o ramię.

Tabitha Bishop

Tab przyglądała się bacznie, jak oboje próbowali się nerwowo tłumaczyć.
Jesteście zabawni. - zachichotała cicho.
Nim się spostrzegła, Paul trzymał ją na rękach.
Spojrzała na zakłopotaną Rose.
- Cieszę się, że już ci lepiej. Dziękuję za cudowny prezent. - powiedziała cicho z uśmiechem na ustach.
W oczach pieguski widać było coś na kształt ulgi.
Sekundę później, znalazła się w ramionach kogoś innego. Noah...
Spojrzała na niego z przerażoną miną. Wiedziała, że są inni ludzie na sali, ale jeszcze nie wiedziała kto.
Czy teraz jest sens się tłumaczyć? - patrzyła pytającym wzrokiem na nauczyciela, który siłą woli rozstawił talerze z wypiekami na stołach.