Pokój [100]

Alexander McCrass

Uszy chłopaka odbiły powitanie Anne, a same oczy skupiły się na sprawdzaniu ortografii w pracach domowych. Choć było to sztuczne zachowanie mające zaznaczyć, że coś robi. Sam Alex wydawał się zdenerwowany całą sytuacją. Kochać i nienawidzić. Pomyślał właśnie co czuje do dziewczyny siedzącej teraz z nim w tym pokoju. Wyciągnął z kieszeni pomiętą kartkę z wierszem o Kaldrii. Jednak gdy spoglądał na kartkę nie mógł nic wymyślić.
- Anne, chodź na chwilę. Sama. - podkreślił ostatnie słowo spoglądając gniewnie na.. jej sympatię?

Anne Moonstar

Anne wyczuwała napiętą atmosferę. Przytuliła na moment mocniej Mikey'a i wyszeptała, że zaraz wróci. Zwlokła się z kanapy, ciaśniej otulając się bluzą i podeszła do Alexa. Stanęła koło niego, czekając co też nie cierpiało zwłoki i kazało jej opuścić ciepłe miejsce.
- O co chodzi? - zapytała zrezygnowanym głosem, patrząc na swoje bose stopy. Przydalyby się jej skarpetki. Albo najlepiej dwie part.

Mikey Williams

Dziewczyna uścisnęła go i wstała. Mikes popatrzył Alexowi w oczy. Spojrzenie wyraźnie mówiło, co okularnik myśli o szatynie. Takie "uważaj, koleś. Mam cię na muszce". Odprowadził dziewczynę wzrokiem. Położył się na poduszkach i wpatrzył w sufit. Kolejna osoba na liście do obserwacji, tym razem z innego powodu. Coś mi się w tym chłopaku nie podoba. I nie chodzi tylko o to, że on chyba podkochuje się w Anne. Nie powiem, że to nie ma znaczenia - przymknął oczy. Ale to nie tylko to.

Jonathan Lawrence

Z gabinetu dyrekcji
Wbiegł po schodach jak najszybciej. Potrzebuję czyjejś pomocy, w tym jedna musi być spokrewniona, Anne i jeszcze ktoś będą do tego świetni. Otworzył szybko drzwi i wpadł bez pukania do środka. Zobaczył jeszcze jakiegoś szatyna przy Anne. Wskazał palcem na nią i obcego chłopaka przy nastolatce.
- Szybko, musicie mi pomóc. Chodzi.. o pracę na rzecz szkoły.
Zrobił kilka kroków zamykając za sobą drzwi..

Mikey Williams

Usłyszawszy trzask drzwi i znajomy głos, wstał z łóżka. Podszedł do drzwi i otworzył je. Zastał tam Anne, Alexa i Lawrence'a. No taak, dawno go nie było. Oparł się o framugę.
- Dzień dobry, profesorze - przywitał się tonem uprzejmym, ale z dystansem i trochę chłodno. To chyba nie dziwne, że nie lubię tego faceta. Po tym, jak potraktował Anne...
- Co pana do nas sprowadza? Co się stało?

Anne Moonstar

- Dzień dobry - odpowiedziała Anne, momentalnie sztywniejąc. Wedziała, że musi z nim porozmawiać, ale nie była gotowa... Nie, jeśli nie teraz, to nigdy. Nieważne, że był rzy tym Alex.
- Mama potwierdziła moje przypuszczenia - rzekła cicho, z trudem spoglądając mężczyźnie w oczy. - O co chodzi? Czy możemy iść wszyscy? - zapytała, tym razem pewniej i głośniej. Nie uśmiechało jej się bieganie po szkole z nauczycielem i dziwnie zaiteresowanym nią chłopakiem. Zdecydowanie wolałaby zabrać ze sobą Mikey'a. Czyłaby się pewniej i bezpieczniej. Zwłaszcza, że w szkole działo się coś dziwnego, o czym nie miała pojęcia.

Jonathan Lawrence

Z drugiej części pokoju przyszedł inny uczeń. Anne powiedziała mu o swojej matce i zapytała o to czy może z nimi iść chłopak, który właśnie się pojawił.
- Spodziewałem się tego. Jak się domyślasz trudno mnie zaskoczyć. - zaczął krążyć w kółko po pomieszczeniu - Chyba już nawet uczniowie zorientowali się, że w szkole dzieją się teraz dziwne rzeczy. Wszystkiego dowiesz się na miejscu, ponieważ jest to sprawa, o której osoby trzecie nie mogą wiedzieć. - wskazał na Mikey'a - Potrzebna mi osoba spokrewniona oraz inna o mocnej aurze wewnętrznej - wskazał na Alexa -Albo jak bardzo chcesz możemy zebrać 7 osób zamiast trzech. Ważna jest liczba. Gdybyś chodziła na moje lekcje wkrótce byś się o tym przekonała. A teraz ważne jest by dotrzeć do pielęgniarki, gdzie.. - w tym miejscu ugryzł się w język.
- Nieważne co nas czeka, ważne, że mamy iść - po tych słowach wziął Anne i Alexa pod ramiona ciągnąc ich ze sobą.
Do gabinetu pielęgniarki (z Alexem i Anne)

Anne Moonstar

Spojrzała z przerażeniem na Mikey'a, wyciągana z pokoju przez Lawrence'a. Po chwili jednak zdobyła się na blady uśmiech i bezgłośnie powiedziała: "Nie martw się, wrócę." Bała się, bardzo się bała. Wyczuwała, że chodzi o coś złego, że tam, dokąd ich zabierał nie mogło czekać na nią ciasto czekoladowe z kremem (a nadal była głodna). Zacisnęła pięści i wyswobodziła się z chwytu nauczyciela, patrząc na niego wyzywająco. Nie dam sobą pomiatać.
Do gabinetu pielęgniarki

Mikey Williams

Nie martw się, wrócę.
Nauczyciel wyciagnał za sobą Anne i Alexa. Nic nie rozumiem. Zamyślił się. Ale, zaraz. Powiedział, że może być też siedem osób... To kogoś się znajdzie i będzie siedem. Nie zastanawiając się dłużej, wypadł z pokoju. Biegnąc po schodach, zahaczył wzrokiem o drzwi z numerem 29. Jeśli będziecie mnie potrzebować, będę w 29... Kal! Zapukał i wszedł do pokoju.
Do pokoju 29

Christelle Rain

Christelle po wszystkim nie czuła się najlepiej. Nie wiedziała czy to możliwe, obudziła się i patrzyła w sufit.
Nikt nie z nas nie robił czegoś na taką skale. Nie to niemożliwe.
Zaczęło kręcić jej się w głowie albo tylko jej się wydawało.
Szkoła magii.
Musiała pójść do kogoś z nauczycieli. Wyszła z pokoju.
Na prawo czy lewo?
W dół, w dół, w dół...
Jakbyś spadała.
Zbiegła po schodach i zaczęła biec korytarzami.

Do gabinetu pielęgniarki.

Anne Moonstar

Z gabinetu pielęgniarki
Ocknęła się w momencie, w którym jej dobroczyńca układał ją wygodnie na łóżku. Otworzyła oczy, napotykając wzrok Alexa. Dlaczego myślałam, że to Mikes mnie niesie? Gdzie on jest? Usiadła i rozejrzała się po pokoju, ale oprócz nich, nie było w nim nikogo. Teraz była już pewna, że w szkole stało się coś złego.
- Dziękuję - wyszeptała, opierając się o ścianę. Potrzebowała chociaż na chwilę poczuć się bezpiecznie i normalnie. Tak jak kilka dni wcześniej. Spokojna i szczęśliwa.

Alexander McCrass

Z gabinetu pielęgniarki
Odłożył delikatnie Anne na łóżko. Byli w środku sami, nareszcie sami. Ostatnio zmarnował tą szansę. Dziewczyna oparła się o ścianę i powiedziała ciche "Dziękuję", które strasznie rozpromieniło Alexa od wewnątrz, dając jednocześnie oznakę tego uśmiechem, goszczącym na jego twarzy po raz pierwszy od długiego czasu, możliwe, że lat.
- Nic się nie stało. - powiedział opiekuńczym tonem.
Położył się obok niej lekko obejmując ją ręką.

Anne Moonstar

Na moment zesztywniała, kiedy polożył się obok. Nie była przyzwyczajona do zbytniej bliskości. Nadal jednak kręciło jej się w głowie. Przymknęła oczy. Może chodziło mu tylko o przyjaźń? Gdzie jest Mikes? I Lizzie? Dlaczego ich tutaj nie ma?! Zaschło jej w gardle od nadmiaru emocji. Wstała, chcąc napić się soku. Niestety zachwiała się i upadłaby, uderzając głową w stolik gdyby Alexander ponownie jej nie złapał. Brawo Anne. Większej niezdary świat nie widział. Zaśmiała się zdenerwowana.
- Wybacz, że musisz mnie cały czas ratować.

Alexander McCrass

Anne znów się wywróciła i tym razem jednak by spadła, gdyby nie jego ponowna pomoc. W sumie mu to nie przeszkadzało. Mały czyn dający tyle radości, jemu i może też Anne.
- Nic nie szkodzi. Mógłbym to robić do końca życia. Zawsze.
Spojrzał w oczy dziewczyny zanurzając się w nich jak w oceanie. Bardzo głębokim i cudownym oceanie. Schylił lekko głowę ku twarzy dziewczyny.
I nagle niekontrolowanie ją pocałował.

Anne Moonstar

Zachłysnęła się powietrzem, kiedy spojrzał na nią w ten sposób. Chciała odwrócić wzrok, ale nie zdążyła, kiedy nachylił się nad nią i pocałował. Była zbyt zszokowana, by się ruszyć, tak przynajmniej myślała. A tak naprawdę, w jej głowie panowała zupełna pustka. Odwzajemniła pocałunek zanim zdążyła się opanować. Anne, a co z Mikey'em?! Dopiero ta myśl dała jej przysłowiowego kopa. Położyła ręce na klatce piersiowej chłopaka i za całej siły go odepchnęła.
- Nie mogę.
Spojrzał na nią zdezorientowany, kiedy postąpiła kilka kroków w tył. Wykorzystał jej slabość, a przynajmniej to wolała sobie wmawiać. Oparła się o ścianę z rozpłomienionymi policzkami. Naciągnęła rękawy bluzy (bluzy Mikes'a!) na ręce i ukryła twarz w dłoniach.
- Co się ze mną dzieje?