Dziedziniec przed szkołą

Tabitha Bishop

Uśmiechnęła się lekko, widząc jej zakłopotanie.
- Mogę ci pomóc?
Wstała i złapała walizkę za rączkę, unosząc ją delikatnie nad ziemią.
Nie była bardzo ciężka, chociaż do lekkich też nie należała.
- Chodź, wejdziemy do środka. Dobrze by było przed nocą dotrzeć do zamku. - uśmiechnęła się szczerze.
Co prawda, odległość nie była bardzo duża, ale wielkie połacie świeżego śniegu, znacznie utrudniały poruszanie się.
- Tu chyba nigdy nie przestanie sypać śniegiem... - zachichotała.
Skierowała się do jadalni.

Do jadalni.

Ashlee Townsend

-Mogę Ci pomóc - Dotarło do jej uszu, a jedyne co zrobiła, to skinięcie delikatnie głową. Słysząc kolejne słowa nieznajomej jeszcze, wyglądało na to, że uczennicy uśmiechnęła się do niej delikatnie.
- Sądzę, że masz rację. Z resztą siedzenie w zimnie, w śniegu wcale do najprzyjemniejszych nie należy. - Odparła po chwili i ruszyła za nią powolnie w stronę budynku. Zadarła na chwilę głowę do góry by spojrzeć na nieco zachmurzone, ciemne niebo. Wielkie chmury znacznie sprzyjały opadom śniegu. Naciągnęła tylko mocniej czapkę na swój rudy łebek i pociągnęła nosem. Tak. Zimno dawało się we znaki, więc im prędzej dotrą do ciepłego miejsca tym lepiej.
-Nie znoszę zimy. - Rzuciła krótko, zmierzając za nieznajomą powolnym krokiem.
Jadalnia

Christelle Rain

Drogi Nieznajomy!Robi się coraz zimniej, a ja siedzę na ławce i czekam na coś. Sama nie wiem na co. Nie wiem co to będzie, ale na pewno kiedyś przyjdzie. Jestem tego pewna. Nawet bardziej pewna tego, że to niekreślone coś mnie spotka niż to, że słońce zajdzie kolejnego wieczoru. Kolejnego wieczoru, który spędzę w samotności na ławce.
Jest zimno, jednak i tak lepiej niż w szkole. Moje uczucia ostatnio mieszają się w jedno. Jedna bezkształtna masa, w której wyczuwam tylko chłód. Chłód, polubiłam go. Ziąb jest jednym z odczuć, które do mnie docierają… Drugim jest smutek. Czasu upływa, a ja nic nie robię. Siedzę. Siedzę, ciągle w samotności i zimnie. Tracę czas, nie robię nic. Staję się na to obojętna, szukam ucieczki ze świata. Uciekam za czasem, chce go dogonić, ale zawsze jest szybszy i zostaje w tym samym miejscu. Nikt się mną nie przejmuje. Nie chciałabym żeby się przejmowano. Jest dobrze, a może tylko tak sobie to wmawiam?
Coraz mniej osób się tutaj kreci. W nocy to miejsce jest jeszcze bardziej magiczne. Prószący śnieg i słabe światło wydobywające się za witraży. Cisza, cisza wypełnia wszystko. Ciemne kontury z jeszcze ciemniejszym dachem. To chyba mój dom.
Czuję się tutaj dobrze. Czuję się dobrze, kiedy jest zimno. Nie czuje się dobrze sama. Od kiedy we mnie tyle stanowczości? Samotność musi zmieniać ludzi, najwidoczniej jestem tego żywym przykładem. Zabawne, że można mnie nazwać żywą. Raczej to to ze mnie zostało lub to co dzieje się w środku jest martwe.
Codziennie mijam ludzi na korytarzach, słyszę śmiechy, ale to wszystko mnie omija. To tak jakbym stała obok, rozumiesz? Wydaje mi się, że ludzie, których tutaj poznałam są w jakiś sposób dla mnie ważni. Tworzą mały świat. Chciałabym żeby tak było. Znaleźć kogoś kto mnie zrozumie. Ty byłbyś idealny. Zdecydowanie idealny w każdym, najmniejszym calu. A oni, oni… Ja nie chcę rozmawiać z nimi. Wiem, że nigdy mnie nie zrozumieją. Maja swój świat, a ja nie jestem jego częscią.
W niczym nie uczestniczę. Cieszyłam się na święta, chciałam wrócić do domu, ale mamę zwolnili z pracy. Nie jest zbyt kolorowo do tej pory, sama wycofałam się z tego. Nawet, wydaje mi się, że nie jestem sobą. Maszyna do szycia stoi zakurzona, a Alicji nie potrafię otworzyć. Follow the rabbit traci swój sens. Wszystko traci dla mnie swój sens. Rozmywa się, gdzieś daleko i nie jest moje. Jest ich, nie moje. Boje się, że nigdy nie było. Magia, która jest prawdziwa być może jest tylko złudzeniem. Jak sen.
Kiedyś wszyscy się obudzimy. Może nasza pobudka będzie nowym życiem albo śmiercią. Nie wiem, czy świat się kończy tuta; dwie miejscowości dalej, czy może osiem wcieleń potem. Może nigdy się nie kończy? Żyjemy w nieskończonym śnie. Budzimy się w nowym śnie i nie pamiętamy wcześniejszego. To tak jak codziennie rano. Mało kto pamięta to co działo się w krainie morfeusza,, to samo dzieje się z życiem. Chciałabym kiedyś móc obudzić się w innym życiu. Wrócić. Chciałabym zasmakować nieskończoności, miłości, przyjaźni. Zasmakować wszystkiego co jest ludzkie.
Mam wrażenie, że ciągle uciekam. Coś mnie omija, moje życie nie istnieje. Nie mam z kim porozmawiać i chowam się przed wszystkimi. Po prostu…
Chciałabym żyć.

Dziękuję Ci za to, że zawsze gdzieś tam byłeś. Wiem, że któregoś dnia znajdę kogoś kto mnie zrozumie. Prawdziwego przyjaciela. Choć może to Ty jako jedyny zawsze mnie rozumiałeś. Może to ty mnie zajdziesz. Może kiedyś, gdzieś odnajdziemy się wspólnie. Może w przyszłości będziemy się cieszyć z tego, że żyjemy.

Dziękuję.
E.

Sing me to sleep
Sing me to sleep
I'm tired and I
I want to go to bed
Sing me to sleep
Sing me to sleep
And then leave me alone
Don't try to wake me in the morning
'Cause I will be gone
Don't feel bad for me
I want you to know
Deep in the cell of my heart
I will be so glad to go
Sing me to sleep
Sing me to sleep
I don't want to wake up
On my own anymore
Sing to me
Sing to me
I don't want to wake up
On my own anymore
Don't feel bad for me
I want you to know
Deep in the cell of my heart
I really want to go
There is another world
There is a better world
Well, there must be
Well, there must be
Bye bye.