Pokój [100]

Anne Moonstar

Pokręciła głową. Nie mogła ich w to mieszać.
- Nie obrażajcie się, ale... Pójdę sama. Muszę to z nim załatwić raz a porządnie. Pójdę go poszukać. Ale jutro, teraz mogłabym powiedzieć za dużo rzeczy. I potem żałować.
Przysiadła na brzegu kanapy i starannie złożyła list. Zapakowała do koperty zdjęcia i odłożyła na stolik. Podparła głowę rękami. Ból wcale nie minął, wręcz przeciwnie.

Mikey Williams

Pokiwał głową, Lizzie zrobiła to samo. Martwił się o Anne. Wziął dziewczynę na ręce i przeniósł do łóżka. Przykrył ją kołdrą i wpakował się obok. Objął ją ramieniem.
- Śpij. Obudzę cię, jak będzie trzeba iść na lekcje.
Zaczął cicho nucić kołysankę.

Anne Moonstar

Przytuliła się do Mikey'a i oparła głowę o jego ramię. W skroniach nadal jej pulsowało, ale cichy głos chłopaka pozwolił skupić się na czymś innym. Zamknęła oczy, czując nagłą senność. Była zmęczona całym dniem. Zmęczona sobą i tą dziwną sprawą z rodzicami. Starała się przestać myśleć. Wsłuchała się w kołysankę i nie wiadomo kiedy zasnęła.

Alexander McCrass

Z dziedzińca przed szkołą
Błąkając się po korytarzach dotarł na szczyt jednej z wież. Ciekawe co tutaj jest. Nieśmiało nacisnął klamkę. Popchnął drzwi, a jego oczom ukazał się pokój ze czterema łóżkami. Na jednym z nich leżała dziewczyna wtulona w chłopaka. Super, wbiłem komuś na randkę.
- Ymm.. hej. Sorry, że tu tak wpadłem.. - zaczął się wycofywać.
Hmm.. po zastanowieniu, przecież nie mam noclegu.
- Chyba, że mógłbym tu przenocować. - wskazał na jedno z łóżek.

Anne Moonstar

Obudził ją nieznany głos. Powoli otworzyła oczy i usiadła, wpatrując się w na oko szsnastoletniego chłopaka.
- To sypialnia dziewczyn, radzę iść do drugiej wieży - powiedziała niezbyt uprzejmie, przerażona perspektywą sztyna śpiącego z nią w jednym pokoju. Czekała, mając nadzieję, że Mikey albo Lizzie się odezwą, ratując ją z tej niezręcznej sytuacji. Wyplątała się spod kołdry i przygładziła włosy. Ból głowy jakby zelżał po krótkiej drzemce. Nareszcie.

Lizzie Williams

Patrzyła na śpiącą parę. Mikes zasnął zaraz po szatynce. Ich twarze wygładziły się i uspokoiły. Czuli się ze sobą bezpiecznie, a to dobrze rokowało na przyszłość. Lizzie cicho wyszła z pokoju. Usiadła na parapecie i wpatrzyła się w widok za oknem. Siedziała tak przez kilkanaście minut. Może listy przyszły? Założyła niebieską skórzaną kurtkę i wyszła z pokoju.
Do budynku pocztowego

Alexander McCrass

Ta.. to gdzie mam nocować! Może na podłodze?
Stanął prosto, spojrzał gniewnie na dziewczynę.
- To gdzie niby mam iść? Idę do tego wariatkowa wiele kilometrów by mieć coś więcej niż w "domu", wchodzę do jakiegoś pokoju, pytam się grzecznie czy mogę tu przenocować jedną noc, a ta dziewczyna "odtula" się od swojego chłoptasia, z którym zaraz pewnie się prześpi i mówi, że nie, bo tutaj jej kochany chłopaczek z nią zaśnie. Bardzo dziękuję za pomoc. - wypowiedź była urozmaicona wieloma, różnymi bluzgami.
Bardzo miła z niej dziewczynka..
Już kierował się ku drzwiom, kiedy zatrzymał go czyjś głos.

Anne Moonstar

Czuła jak jej twarz czerwienieje, jak przyspiesza jej serce. Nie cierpiała, kiedy ktoś oceniał drugą osobę, nawet jej nie znając. Nienawidziła. Wstała, budząc przy tym Mikes'a.
- Nie życzę sobie, żebym odzywał się do mnie w taki sposób! - wrzasnęła, całkowicie wytrącona z równowagi. - Mam w nosie to, skąd tu przyszedłeś, idź do jakiegoś nauczyciela albo prześpij się w wypoczynkowym! Nie tylko ty masz problemy! I tak się składa, że nie wpuszczam do pokoju pierwszych lepszych facetów!
Chyba przesadziłam...
- I nie życzę sobie, źebyś przy mnie przeklinał - dodała już ciszej, jakby z mniejszym przekonaniem.

Alexander McCrass

Zaczął klaskać, ale wcale nie z podziwu.
- Brawo, dziewczynka potrafi się odszczekać. Jestem zły po tylu dniach drogi, więc nawet nie próbuj mnie denerwować. I coś nie jestem przekonany czy nie wpuszczasz pierwszych, lepszych. - wskazał na tamtego chłopaka - A co do problemów, proszę, wyżalaj się, będzie ci lżej. Księga została otwarta.

Anne Moonstar

- Mam komu się wyżalić. Pierwszy lepszy? A kto chciał przed chwilą wbić się do mojego pokoju na noc?! Czy normalna dziewczyna przygarniałaby nieznajomego nie wiadomo skąd z otwartymi ramionami? Nawet nie wiem, jak się nazywasz! Chociaż w ogóle mnie to nie obchodzi. Jeśli chcesz się na kimś wyżyć, to idź pokrzyczeć do lasu. Może będziesz miał szczeście i nic nie rozerwie cię na strzępy. Chyba byśmy specjalnie nie żałowali.
Nie wiedziała, skąd wzięła się w niej wściekłość. To pewnie gromadzone od wielu dni emocje znalazły wreszcie ujście, a ten tu się nawinął. Zasłużył. Delikatnie zasugerował, że się pusczała, nie umiała nazwać tego inaczej!

Alexander McCrass

A gdzie mam niby spać? W sumie nie bałbym byś się ciebie po nocy. Nawet może czekał. - cicho się zaśmiał- I tak mogę ci pogratulować umiejętności odszczekiwania się. W końcu nie interesuje mnie co o tym sądzisz..
Wziął pościel z jednego z łóżek, rozłożył elegancko na podłodze, w rogu i położył się na przygotowanym posłaniu. Za poduszkę posłużyła mu walizka, którą przy sobie nosił. Nawet wygodnie.
- Dobranoc, mała wariatko. Ja też jestem wariatem. Inaczej nie trafilibyśmy do tego szczególnego psychiatryka.

Anne Moonstar

Spojrzała na chłopaka wielkimi oczami. Wygodnie rozłożył się w kącie.
- Ty tu zostajesz? Dobrze rozumiem? - zapytała zrezygnowana, siadając na łóżku. Świetnie. Miała lokatora na dziko. Do tego nie znała jego...
- Jak ty masz do cholery na imię? - Tym razem była zirytowana, że nie potrafiła być nawet do tego stopnia stanowcza. - I nie jestem wariatką. Nie myśl, że zadomowisz się tu na stałe. I masz wolne łóżko, moja współlokatorka wyparowała.
Czemu jestem teraz miła?

Alexander McCrass

- Alexander McCrass. Wolałbym jednak zasnąć na podłodze - nawyk. Fajnie czasem uciec od codzienności. Jeszcze wczoraj łaziłem po nocy w jakimś lesie, a teraz leżę na wygodnej podłodze przy ładnej dziewczynie.
Dobra, z tym ostatnim mogłem sobie odpuścić, ale co się nie stało, to się nie odstanie.
- Próbowałaś się kiedyś zabić? - zapytał nagle.

Lizzie Williams

Z budynku pocztowego
Frank... Frankie. Ale co się stało, że napisał? Czyżby... Ale Liz, nie rób sobie nadziei, bo potem znów będziesz ryczeć. Już na schodach słyszała krzyki, które bliżej drzwi zamieniły się w rozmowę. Weszła do środka. Rzuciła listy na stolik, od razu o nich zapominając. Zauważyła rozbudzoną Anne, drzemiącego Mikes'a i jakiegoś obcego jej chłopaka leżącego w kącie pokoju.
- Yyy... - wielce elokwentnie zaczęła zdanie. - Co tu się dzieje?

Alexander McCrass

Kiedy Alex już się ułożył, do pokoju wbiegła ruda dziewczyna. Wyraźnie rozszerzyła oczy na widok obcego chłopaka.
- Yyy... Co tu się dzieje?
Uśmiechnął się złośliwie na zadane mu pytanie.
- Nic godnego twojej uwagi
Przewrócił się na drugi bok, aby nie widzieć rudej i zamknął oczy.
Tak jest zdecydowanie lepiej.